unia, cholera...!

Trzeba zaczac magazynowac szlugi, bes kitu...

Niech bedzie i piractwo, trudno.

Kiedy znajde cos ciekawego zabieram to ze soba, na moje wlasne i prywatne smieciowisko. Czujcie sie jak u siebie w domu...

" -Dlaczego tak nagle umilkłas?- spytał Baj z troską w głosie.

-Powinnam teraz odwiedzić jednorożca- szepnęła Bajka.

-I nie wiesz gdzie go szukać?- Baj pokręcił głową w zamysleniu.

-Własnie- przyznała bajka.

-Widzisz wnusiu, jednorożca można znalezć tylko w swiecie ludzi- mówił powoli Baj.

- W prawdziwym swiecie ludzi? – zdziwiła się Bajka.

- Tak. Ale to bardzo skomplikowane – dodał Baj.

- A co ty wiesz o jednorożcu? – Bajka spojrzała na dziadzia.

- Zadajesz mi bardzo trudne pytanie.

- Jednorożec to bardzo niezwykła istota – westchnęła Bajka.

- Nikt nigdy nie widziała jednorożca- stwierdził Baj. –Ale wszyscy o nim mówią.

- Wobec tego jednorożec istnieje. Teraz rozumiem, że on istnieje, ale chyba nie w naszym basniowym swiecie- mówiła Bajka. - Ani w zwykłym swiecie.

- Więc gdzie?- usmiechnał się Baj.

- W duchowym swiecie ludzi.

- Tak przebywa w tym kręgu, którego ani ja, Baj, ani ty, Bajka, nigdy nie przekroczymy.

- Wiem, co chcesz powiedzieć, dziadziu. Jednorożec to nie istota. Jednorożec to mysl.

- Najpiękniejsza ze wszystkich ludzkich mysli- rzekł Baj wzruszony.

- Macie rację- dziadzio i wnuczka usłyszeli czyjs głos. –To dobra ludzka mysl. To ludzka miłosć.

Jest taki dzień w roku, kiedy nagle wszystko cichnie. Z oddali słychać srebrzyste dzwoneczki, na niebie lsni pierwsza gwiazda. A wtedy pojawia się snieżysta postać cudownego konia z długim rogiem na głowie. Róg rozbłyskuje swiatłem. Niezwykłe to swiatło. Ono bowiem kraży po swiecie i jednoczy ludzkie serca. A wtedy ludzie wypowiadaja przepiękne słowa:

KOCHAM CIĘ! "